War is never justified! | We are losing our suicidal war against Nature | Triptych The World Beyond
gedetailleerd overzicht: Triptych: The World Beyond -7
Triptych The World Beyond
-- The original text in French --
-- The text in English --
-- The text in German --
Vertaling van Cova Art Gallery. September 2022 Eindhoven
-- The original text in French --
-- The text in English --
-- The text in German --
Vertaling van Cova Art Gallery. September 2022 Eindhoven
Op
een dag vroeg iemand aan een Everest-gids of een oude klimmer een kans
had om de top te bereiken. De gids antwoordde hierop: ‘Misschien. Maar
uiteindelijk beslist de berg’. 1.
Dit
citaat illustreert op perfecte wijze de primordiale rol die de natuur
in ons leven speelt. Ze dient ons als spiritueel meester en als
verpleegster. Ze koestert nooit wrok, en blijft de mensheid leven
brengen ondanks zijn voortdurende aanvallen. De mens is afhankelijk van
haar vrijgevigheid: als twee kanten van dezelfde medaille zijn wij met
haar verbonden. In plaats van met de natuur in symbiose te handelen,
plundert en vernietigt de mens haar, vergetend dat de dood van de
natuur de mens tot zijn eigen uitsterven zal leiden. Elke dag vechten
we, als kamikazepiloten, een zelfmoordoorlog tegen onze eigen kant,
onze eigen bondgenoot. En het is op dit zeer actuele onderwerp dat
kunstenaar OtGO leunt met zijn werk The
World Beyond (triptiek, v.l.n.r. deel 6, 7, 8, 2021–2022,
acrylverf op doek, 150 x 300 cm, afzonderlijke doeken 150 x 100
cm)
Geheel
conform zijn eigen stijl heeft OtGO drie schilderijen met een grote
rijkdom gemaakt. De zeer gedetailleerde werken nodigen de kijker uit om
zo dichtbij mogelijk te komen, zelfs als dat betekent dat zij het doek
met het puntje van hun neus moeten aanraken. De details van de
gezichten, uitdrukkingen en bewegingen worden dan waarneembaar, en het
is op dat moment dat de werken hun rijkdom onthullen. Door onze ogen in
OtGO’s schilderijen te storten, begint hun verhaal. Wilde dieren
dringen de doeken binnen: vissen, verschillende soorten apen, tijgers,
zebra’s, miereneters, roggen. De doeken wemelen van het leven. Naast de
exotische en kleurrijke dieren verschijnen er echter ovalen maskers: ze
zijn overal, en alleen uitpuilende ogen kenmerken hun oppervlak. De
afwezigheid van mond en neus – maar vooral van emoties – geeft ze een
huiveringwekkend aspect.
Wat betreft de mensen: zij zijn een soort levenloze zwarte silhouetten, dwalend, veroordeeld, in stilte. Anderen worden getransformeerd in transparante schimmen, of juist in mensfiguren van verschillende kleuren. Wanneer de zwarte silhouetten liegen als onsamenhangende poppen, lijkt de tweede categorie beetje bij beetje van de wereld te verdwijnen en nauwelijks waarneembaar te worden. Net als de maskers hebben deze figuren geen gezichten meer. Voor zowel de maskers als mensfiguren geldt dat het verdwijnen van een lichaam of het breken van de ziel leidt tot stilte en dood.
De spanning tussen de afgebeelde wezens is voelbaar, en hun nabijheid lijkt geforceerd. Dieren moeten bij ruimtegebrek dichter bij de mens en elkaar komen, beperkt in een minuscule ruimte. Soorten mengen, en prooidieren wrijven schouders met roofdieren. Alles is overbelast, er is geen vrije ruimte. Ineens overvalt een gevoel van verstikking ons, en hebben we medelijden met deze kleine wezens en het leven dat niet langer van hen is. Boom noch bloem brengt enige vreugde in deze kunstwerken.
Afwisselend klimmen kleine apen en pasgeborenen in tanks die – net als de vliegtuigen – de strepen van zebra’s hebben aangenomen om zich tussen de dieren te camoufleren. Hun camouflage blijkt succesvol te zijn: pas na zorgvuldige bestudering van de schilderijen openbaren zij zich. Deze stalen kolossen schieten blindelings op een menigte mensen en dieren. Ze richten niet op iemand in het bijzonder. Ze schieten. Dat is alles. Bovendien lijken alle soorten gevangen in een raster dat door de gewelddadige schoten wordt gevormd. Misschien is dit de weergave van een blinde en moorddadige slachting waaruit alle logica en gezond verstand zijn verdwenen. Soms worden pasgeborenen in de tanks gezogen. Ze zijn amper geboren maar zijn al dood, verslonden door de verblindende machtsmachine.
Hoe meer de beschouwer naar de doeken kijkt, hoe meer hij de spanning voelt. Zonder woorden te gebruiken, klampen OtGO’s schilderijen zich vast aan de geest van de kijker en onthullen ze een hartverscheurende waarheid die klinkt als een alarmkreet midden in de donkere nacht. Ze maken de beschouwer wakker. Verschillende dieren, waaronder tijgers, aarzelen niet om hun blik in de onze te werpen. Ze vragen zich af wat de redenen zijn voor deze waanzin, ze zoeken naar verklaringen. Dan weer lijken ze om hulp te vragen. Hun blik wordt smekend. Als beschouwers worden wij toeschouwers: zij die kijken, maar niets doen. Wij zijn stille getuigen die de ellende voelen die zich voor ons voltrekt. De moederapen proberen hun jongen te redden, maar het is duidelijk dat niemand zal worden gespaard. Uiteindelijk moeten we wegkijken, omdat de klagende blik van de levende wezens te moeilijk is geworden om te verdragen.
De manier waarop OtGO toenemende emoties weet op te wekken, is opmerkelijk. Van veraf gezien lijken de schilderijen kleurrijk en bijna vrolijk, maar van dichtbij wordt een andere realiteit onthuld: vreugde en nieuwsgierigheid maken geleidelijk plaats voor verdriet en woede. Details verschijnen, en veranderen onze perceptie en emoties. We verplaatsen ons dan deze wezens, die alleen maar vrij willen leven. Ze zijn de spiegel van ons eigen bestaan en van onze wereld die langzaam uitsterft. Eenmaal gescheiden van deze doeken, voelen we een verandering in onszelf. Er werd in ons iets wakker.
Echter, alles mag niet verloren gaan. Hoewel donker, zenden bepaalde silhouetten, ter hoogte van hun gezicht, lichtgevende signalen uit. Zou dat geen bewijs zijn, hoe klein ook, dat een wedergeboorte mogelijk is? Deze aureolen verschijnen als lichtstralen in het koude zwarte landschap. Ze roepen op tot ontwaken, tot verandering en tot een menselijker leven voor onszelf en de andere wezens de deze planeet bevolken. Hoop moet gevonden worden, want hoop is één van de pijlers van de wereld2.
Triptych The World Beyond
-- De originele tekst in het Frans --
Vertaling van Cova Art Gallery. September 2022 Eindhoven
Wat betreft de mensen: zij zijn een soort levenloze zwarte silhouetten, dwalend, veroordeeld, in stilte. Anderen worden getransformeerd in transparante schimmen, of juist in mensfiguren van verschillende kleuren. Wanneer de zwarte silhouetten liegen als onsamenhangende poppen, lijkt de tweede categorie beetje bij beetje van de wereld te verdwijnen en nauwelijks waarneembaar te worden. Net als de maskers hebben deze figuren geen gezichten meer. Voor zowel de maskers als mensfiguren geldt dat het verdwijnen van een lichaam of het breken van de ziel leidt tot stilte en dood.
De spanning tussen de afgebeelde wezens is voelbaar, en hun nabijheid lijkt geforceerd. Dieren moeten bij ruimtegebrek dichter bij de mens en elkaar komen, beperkt in een minuscule ruimte. Soorten mengen, en prooidieren wrijven schouders met roofdieren. Alles is overbelast, er is geen vrije ruimte. Ineens overvalt een gevoel van verstikking ons, en hebben we medelijden met deze kleine wezens en het leven dat niet langer van hen is. Boom noch bloem brengt enige vreugde in deze kunstwerken.
Afwisselend klimmen kleine apen en pasgeborenen in tanks die – net als de vliegtuigen – de strepen van zebra’s hebben aangenomen om zich tussen de dieren te camoufleren. Hun camouflage blijkt succesvol te zijn: pas na zorgvuldige bestudering van de schilderijen openbaren zij zich. Deze stalen kolossen schieten blindelings op een menigte mensen en dieren. Ze richten niet op iemand in het bijzonder. Ze schieten. Dat is alles. Bovendien lijken alle soorten gevangen in een raster dat door de gewelddadige schoten wordt gevormd. Misschien is dit de weergave van een blinde en moorddadige slachting waaruit alle logica en gezond verstand zijn verdwenen. Soms worden pasgeborenen in de tanks gezogen. Ze zijn amper geboren maar zijn al dood, verslonden door de verblindende machtsmachine.
Hoe meer de beschouwer naar de doeken kijkt, hoe meer hij de spanning voelt. Zonder woorden te gebruiken, klampen OtGO’s schilderijen zich vast aan de geest van de kijker en onthullen ze een hartverscheurende waarheid die klinkt als een alarmkreet midden in de donkere nacht. Ze maken de beschouwer wakker. Verschillende dieren, waaronder tijgers, aarzelen niet om hun blik in de onze te werpen. Ze vragen zich af wat de redenen zijn voor deze waanzin, ze zoeken naar verklaringen. Dan weer lijken ze om hulp te vragen. Hun blik wordt smekend. Als beschouwers worden wij toeschouwers: zij die kijken, maar niets doen. Wij zijn stille getuigen die de ellende voelen die zich voor ons voltrekt. De moederapen proberen hun jongen te redden, maar het is duidelijk dat niemand zal worden gespaard. Uiteindelijk moeten we wegkijken, omdat de klagende blik van de levende wezens te moeilijk is geworden om te verdragen.
Echter, niet alle
dieren lijken
last te hebben van de situatie. Sommige tonen zelfs lachende trekken.
Bij nauwkeurige bestudering valt op dat enkele apen een sluwe,
kwaadaardige glimlach op hun gezicht hebben. Ze lijken blij te zijn met
de situatie. Bovendien maken ze deel uit van de achtergrond, die donker
is als zijzelf, en gaan ze op in de doeken. De situatie amuseert hen,
en hun hart is niet (langer) ontvankelijk voor pijn. Misschien horen ze
in de hel? Zij zijn niet de enige wezens die glimlachen. Sommige
menselijke silhouetten hebben de hoofden van zebra’s of apen
aangenomen, en nemen uitdagende poses aan. Deze hybriden treiteren ook,
en worden niet gehinderd door het verwoestende tankvuur. Is dit een
manier om de absurditeit van wat er gebeurt te laten zien? Ongetwijfeld…
De manier waarop OtGO toenemende emoties weet op te wekken, is opmerkelijk. Van veraf gezien lijken de schilderijen kleurrijk en bijna vrolijk, maar van dichtbij wordt een andere realiteit onthuld: vreugde en nieuwsgierigheid maken geleidelijk plaats voor verdriet en woede. Details verschijnen, en veranderen onze perceptie en emoties. We verplaatsen ons dan deze wezens, die alleen maar vrij willen leven. Ze zijn de spiegel van ons eigen bestaan en van onze wereld die langzaam uitsterft. Eenmaal gescheiden van deze doeken, voelen we een verandering in onszelf. Er werd in ons iets wakker.
Echter, alles mag niet verloren gaan. Hoewel donker, zenden bepaalde silhouetten, ter hoogte van hun gezicht, lichtgevende signalen uit. Zou dat geen bewijs zijn, hoe klein ook, dat een wedergeboorte mogelijk is? Deze aureolen verschijnen als lichtstralen in het koude zwarte landschap. Ze roepen op tot ontwaken, tot verandering en tot een menselijker leven voor onszelf en de andere wezens de deze planeet bevolken. Hoop moet gevonden worden, want hoop is één van de pijlers van de wereld2.
Maryna
Magnin. mei 2022
1. Kabat-Zinn,
Jon, Wherever You Go, There You Are: Mindfulness Meditation in Everyday
Life (Boston: Little, Brown and Company, 1994).
2. Zuid-Afrikaans spreekwoord.
2. Zuid-Afrikaans spreekwoord.
Triptych The World Beyond
-- De originele tekst in het Frans --
Vertaling van Cova Art Gallery. September 2022 Eindhoven
«HUNNEN» – Solo Exhibition with OtGO cova art gallery NETHERLANDS
War is never justified! | We are losing our suicidal war against Nature | Triptych The World Beyond
YouTube Link: https://youtu.be/EXMx7r02v1A
OtGO
Triptych:
The World Beyond -7 and OtGOWe are losing our suicidal war against Nature | The World Beyond | Inside the Studio | OtGO Docu.
YouTube Link: https://youtu.be/_rI_-pdpWeg
OtGO
Triptych:
The World Beyond and OtGO